Lauren Oliver - 7 razy dziś

„Ale kiedy noc się zaczyna, wszystko jest możliwe.”

Czy istnieje Amerykański „Dzień świstaka”?

Czy przeżywanie non stop piątku i Walentynek może być męczące?

Czy tydzień wystarczy żeby człowiek zmienił się o 180 stopni?

„7 razy dziś” było debiutem Lauren Oliver, mimo to większość czytelników kojarzy ją dzięki „Delirium”.  Światy przedstawione w obu książkach mają tylko jeden wspólny mianownik – główni bohaterzy są nastolatkami.

„To dziwne, jak wiele można o kimś wiedzieć, nie wiedząc wszystkiego. A wciąż nam się wydaje, że kiedyś nadejdzie dzień, kiedy poznamy całą prawdę”.

Poznajmy Sam Kingston, popularną dziewczynę, mającą przystojnego chłopaka, trzy najlepsze przyjaciółki ( Ally, Elody i Lindsay), życie usłane różami i co dla niej najważniejsze – popularność. No bo która z nas nie marzyła choć raz, żeby wieść życie niczym z amerykańskiego filmu? Być najbardziej rozpoznawalną dziewczyną w szkole, posiadającą najlepsze ubrania oraz żeby każdy nasz wybryk uchodził na sucho. Podejrzewam, że większość byłaby zachwycona taką sytuacją. Sam również uważała swoje życie za perfekcyjne, do czasu... Po pewnej imprezie budzi się, ale zamiast mieć nieznośnego kaca odkrywa, że znowu jest piątek, który musi przeżyć na nowo i tak siedem razy.

Jak główna bohaterka rozgrywa tę sytuację? Nie mogę dokładnie opowiedzieć całej książki, ponieważ nie miałoby to najmniejszego sensu. Jedyne co mogę powiedzieć to to, że dziewczyna zalicza wzloty i upadki, robi to czego by w życiu nie zrobiła ze względu na konsekwencje, dostrzega jak jej zachowanie oddziałuje na innych, zawiera nowe znajomości a inne kończy, czyli w skrócie – uczy się żyć na nowo.

„Platon wierzył, iż cały świat - wszystko, co widzimy - to tylko cień na ścianie jaskini. Nie widzimy prawdziwych rzeczy, tych rzucających cienie I tak się teraz czuję, jakby otaczały mnie cienie, 

jakbym widziała tylko odbicie rzeczy, a nie ją samą.”

Co do książki mam mieszane uczucia. Pomysł w żaden sposób nie jest nowatorki, ale mimo tego spodobał mi się, ze względu na to, że nie wiemy jak skończy się historia Sam, co uda jej się zmienić i czy przede wszystkim da radę „naprawić” siebie. Drugim plusem jest otwarte zakończenie, czyli każdy może dokończyć książkę tak jak mu się to podoba (na początku nie byłam tym zachwycona, ponieważ zazwyczaj chcę wiedzieć co jest dalej, jednak po przespaniu się z tym stwierdziłam, że gdyby nie to, o dziele Lauren Oliver zapomniałabym już po kilku dniach). Następną zaletą jest lekkość z jaką czyta się książkę. Pochłonęłam ją w ciągu jednego dnia – nie była aż tak wciągająca, jednak uwielbiam styl autorki, dzięki któremu płynnie przechodzi się do kolejnej strony. Ostatni pozytywny akcent to próba nakłonienia czytelnik do refleksji – tak jak w przypadku „Trzynaście powodów” Jay’a Ashera, Lauren daje jasny przekaz „Halo, ty tam, przystań na chwilę i zastanów się nad sobą. Czy wiesz, że Twój głupi żart może zniszczyć komuś życie? Nie możesz traktować ludzi jak śmieci, a potem oczekiwać, że będą Cię kochać”.

„Może dla ciebie jest jakieś jutro. Może dla ciebie istnieje tysiąc kolejnych dni albo trzy tysiące, albo dziesięć- tyle czasu, że możesz się w nim zanurzyć, taplać do woli, że możesz pozwolić by przesypywał ci się przez palce jak monety. Tyle czasu, że możesz go zmarnować”

Wspomniałam wcześniej, że mam mieszane uczucia co do tej pozycji, teraz czas wyjaśnić dlaczego. Pierwszy raz od dłuższego czasu tak bardzo nie lubiłam głównej bohaterki! Ok z każdym dniem Sam  zmienia się na lepsze, jednak jej przeświadczenie o byciu lepszym od innych i wyśmiewanie osób, które mają mniej pieniędzy są nie do wytrzymania. Następnie mamy jej koleżanki, które zostały wykreowane dosyć schematycznie – są wrednym i głupimi dziewczynami, którym też wszystko wolno. Wiem, że taki był zamiar żeby stworzyć przerysowanych bohaterów, jednak jest tu duża przesada i można odnieść wrażenie jakby oglądało się „Wredne dziewczyny”.  Najgorsze jest to, że nastolatki zdają sobie sprawę jak bardzo ranią innych, jednak to zamiast je zniechęcić jeszcze bardziej je motywuje.

„Po to są właśnie najlepsi przyjaciele. Tak właśnie postępują. Pilnują, żebyś nie spadł w przepaść.”

Mam teraz ogromny problem, ponieważ nie wiem, czy powinnam wam ją polecić, czy też odradzić. Z jednej strony książkę czyta się szybko i spisała się idealnie jako wypełnienie czasu na plaży, jednak z drugiej strony jest ona oklepana i poza nie do końca wyjaśnionym końcem niczym nie zaskakuje. Niektórzy mogą uważać ją za męczącą ze względu na bohaterów (no oprócz Kenta) i już po pierwszych 50 stronach sobie odpuszczą. Tak więc decyzję pozostawiam wam.

Moja ocena:  5/10