Maggie Stiefvater - Wyścig Śmierci

"Można znieść wszystko, na co się człowiek zdecyduje."

Po tej recenzji wiele z was może mnie znienawidzić (wiem jak wielu fanów posiada ta pozycja), jednak mam nadzieję, że nie będzie tak źle i docenicie moją szczerość.
Zacznijmy od tego, że  sięgałam po nią z wielkimi nadziejami (po tuzinie pozytywnych recenzji i jakże dobrych ocenach na serwisach czytelniczych), jednak już po godzinie musiałam się zmuszać żeby kontynuować.

"Jest pierwszy dzień listopada, więc ktoś dzisiaj umrze."

Książka została napisana z punktu widzenia dwóch bohaterów (za to duży plus): Puck oraz Seana. Obydwoje mieszkają na urokliwej wyspie Thisby, która jest naprawdę wyjątkowa. Otóż co roku (pierwszego listopada) odbywa się na niej wyścig koni morskich. Nagroda to uznanie i pieniądze, przegrana w najgorszym wypadku oznacza śmierć.

Puck to pewna siebie i nie bojąca się powiedzieć własnego zdania nastolatka. Jak na książkę dla młodzieży przystało - nie miała łatwego życia - jej rodzice umarli, została z dwójką braci i farmą do utrzymania. Pewnego dnia podczas kolacji, po wymianie zdań z rodzeństwem postanawia wziąć udział w konkursie, w kórym śmierć jest na porządku dziennym. Dlaczego? Dobre pytanie. Z jednej strony chce pomóc rodzinie, która ma problemy finansowe. Ale moment, czy żeby zdobyć tę sumę nie musi wygrać całej imprezy? Zgadliście, musi. To była pierwsza rzecz, która mnie zdenerwowała - rozumiem, że to odważna decyzja, ale za to jaka głupia. Szanse, że pokona innych doświadczonych zawodników są znikome (tym bardziej, że nie ma swojego konia morskiego). Nie da się tego inaczej nazwać, to samobójstwo.

"Czasami wystarczy, że dzieli się z kimś swoją wściekłość, żeby poczuć się lepiej."

Teraz kolei na Seana, chłopaka, którego ojciec zmarł podczas jednego z wyścigów. Nie powiem, wydaje się być idealny - inteligentny, wrażliwy, zwycięzca z ostatnich kilku lat, przystojny i "jedyny", który jest w stanie oswoić zwierzęta wody. Uwierzcie mi, każda nastolatka, czytając książkę go pokocha. Ja niestety nie byłam w stanie, ponieważ był zbyt nierealną postacią. Wiem, że w wielu książkach, które zrecenzowałam miałam do czynnienia z wyidealizowanymi męskimi bohaterami i byłam dla nich łaskawsza, niestey Sean jest dla mnie jak szkic - całkowicie bez życia.

Na to wszystko nakłada się fakt, że bardzo ciężko czytało mi się tą pozycję. Miałam wrażenie jakbym jednej stronie poświecała godzinę, a końca nie było widać. Dodam również, że to pierwsza książka Maggie, jaką czytałam.

"Są chwile, które zostają w pamięci na całe życie, są też takie, które spodziewamy się zapamiętać, jednak tak się nie dzieje."

Czy znalazłam jakieś plusy? Może się zdziwicie, ale tak. Uwielbiam powieści, które mają w sobie zawartą choćby odrobinę mitologii. W "Wyścigu śmierci" też mamy z nią do czynienia, a opisy Thisby są jak obrazy namalowane za pomocą słów. Oprócz tego, jak zapewne się spodziewacie, będziemy mieć romans pomiędzy głównymi bohaterami, który też był całkiem udany, ponieważ był delikatny i przechodził wszystkie etapy. Nie było miłości od pierwszego wejrzenia i natychmiastowych "ochów" i "achów".

"To pora wyścigu skorpiona. Czuję, że żyje."

Po pierwsze wydaje mi się, że miałam za duże oczekiwania i to one mnie zwiodły. Po drugie przez całą książkę odnosiłam wrażenie, że już to gdzieś czytałam. Tak jakby wziąć "Igrzyska śmierci" i zabrać kilka pomysłów (ok w wielu utworach tak jest, ale tu mnie to najbardziej raziło). 

Jak książka się kończy? Tej tajemnicy nie zdradzę (dla mnie zbyt sielankowo i nielogicznie), ale jeżeli ktoś ma zamiar przeczytać ją żeby dowiedzieć się jaki jest koniec, lepiej napiszcie do mnie, zamiast męczyć się przez kilkaset stron, chociaż tak oczywiście nie musi być i okaże się, że to najlepsza powieść, jaką czytaliście. 

Moja ocena; 5/10